Start    Rozważania do liturgii

Bóg się rodzi…

Ks. Jacek Molka

Kolęda „Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony…” autorstwa Franciszka Karpińskiego w poetycki sposób ujmuje istotę świąt Narodzin Pańskich. Oto sam Bóg staje się człowiekiem. Absolutna Miłość, Doskonałość, Piękno, Dobro, Prawda… rodzi się jako ludzka istota w osobie Jezusa z Nazaretu, który – jak pisze twórca nowotestamentowego Listu do Hebrajczyków – „jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty”, i „przez Niego też stworzył wszechświat” (por. 1, 2 n). Odwieczne Słowo Boga wchodzi w realia narodu wybranego przed dwoma tysiącami lat. „Bóg z Boga, Światłość ze Światłości”, jak wyznajemy w Credo, staje się jednym z nas, słabych ludzi – wchodzi w naszą historię.

„Boże Narodzenie nie jest w istocie zwykłą rocznicą narodzenia Jezusa, choć także i tym, ale jest czymś większym – celebrowaniem tajemnicy, która naznaczyła i nadal naznacza dzieje człowieka. Sam Bóg przyszedł, aby zamieszkać między nami (por. J 1, 14), stał się rzeczywiście jednym z nas – jest to tajemnica dotycząca naszej wiary i naszego istnienia (…). W Bożym Narodzeniu spotkamy czułość i miłość Boga, który pochyla się nad naszymi ograniczeniami, słabościami, grzechami i uniża się aż do nas” – mówił obecnie emerytowany papież Benedykt XVI w grudniu 2011 r., tuż przed świętami.

Jak możemy odpowiedzieć na tak wielki dar? Bo oto Bóg przyjmuje naszą ludzką naturę z jej wszystkimi mankamentami. Staje się człowiekiem, by umożliwić nam udział w swojej Boskiej naturze. Człowiek wierzący nie może odpowiedzieć inaczej, jak tylko otwarciem się na życiodajną moc łaski Pańskiej, wlewanej w nasze serca przez Ducha Świętego. Dlatego odpowiada dobrym życiem, dążeniem do ideału zaproponowanego nam przez słowa i czyny Pana Jezusa. Postępuje tak, ponieważ wie, że końcem życia nie jest moment jego biologicznej śmierci, ale od chwili poczęcia zdąża do celu, którym jest bytowanie z Bogiem w szczęśliwej wieczności otwartej dla nas raz na zawsze w tajemnicy Paschy Chrystusa Pana.

Zwyczajnie zatem przyjmijmy do naszych domów Bożą Dziecinę. Pochylmy się nad Nowonarodzonym. Łamiąc się zaś opłatkiem, życzmy sobie Jego obecności w naszej codziennej egzystencji, bo „Słowo ciałem się stało”. Oby już ciągle „mieszkało między nami”.